Ik heb het vermoeden dat iemand uit mijn fam. zichzelf snijdt. Wat moet ik doen? (zie uitleg)

Als je een goede band hebt zal ik zeker met die gene praten, ze zal er waarschijnlijk begrip voor hebben dat je je zorgen maakt. Ik heb ook mezelf gesneden, en ben er door met vrienden en familie er over te praten uit gekomen. Het zal best heftig zijn. Sterkte!

Toegevoegd na 1 minuut:
En natuurlijk de hulpverlening inlichten.

Ik zou er zeker met haar over praten.Voorzichtig tegen haar zeggen:neem het mij alsjeblieft niet kwalijk als ik er naast zit maar omdat ik zoveel om je geef wil ik je dit toch vragen.Het valt me op dat je enz..

Je zegt dat je een goede band met haar hebt.
Ik zou dit toch op tafel leggen.
Als je zegt dat je je zorgen maakt om haar,en dat je denkt dat die krassen door haar zelf worden aangebracht getuigd dat toch alleen maar van betrokkenheid?

Dat zal ze je niet kwalijk nemen.
Mocht ze toch blijven ontkennen, en je gevoel blijft toch dat ze het wel doet, dan zou ik gaan praten met iemand in de familie waar je ook een goede band mee hebt.
Misschien kunnen jullie beiden wat voor dit meisje betekenen.

Uiteindelijk word je band alleen maar sterker door je uit te spreken.
Heel veel sterkte ermee.

Misschien zou je een gesprek met haar aan kunnen gaan over hoe ze zich voelt in het algemeen of hoe ze haar psychische begeleiding ervaart. Wil je er met haar zelf echt niet over hebben zou je misschien contact met haar begeleider kunnen opnemen.

Ik wil je even meegeven dat dit een kenmerk kan zijn van borderline gedragstoornis.
Als ze in een praatgroep zit met lotgenoten weten ze dat vaak van elkaar maar er over praten vinden ze minder, laat staan buiten een praatgroep die vertrouwd is.
In ieder geval hopelijk weer een stukje van de puzzel voor jou.

Ik zou het niet voorzichtig zeggend, maar confronterend.
Ze weet zelf ook wel dat ze zich snijdt en dat dat merkwaardig gedrag is, maar ze verdoezelt dat voor zichzelf omdat ze daarmee andere pijn onderdrukt.
Haal het naar boven, zeg het gewoon. en vertel haar dat je, omdat je om haar geeft, liever wilt dat ze zich concentreert op haar werkelijke problemen en dat je haar daarbij wilt helpen.

Dus: lieverd, ik zie dat je je snijdt. En dan op haar reactie wachten...

In mijn werk op een tehuis voor moeilijk opvoedbaar gemaakt meisjes (want 99% wordt zo gemaakt)kwam ik dit regelmatig tegen en later op een LVG groep ook.
Dit verschijnsel heet automutilisme en is een (deviante) uitingsvorm. Vaak als uitvlucht voor een groot probleem.
Buiten zie je bijvoorbeeld dat meisjes die slachtoffer zijn van misbruik in een enorm spanningveld staan. Er wordt ze veel onrecht aangedaan door mensen waar (in haar beleveing)haar hele leven nog van afhangt. Ze kan haar vader niet verraden (loyaliteitsband) en weet zich ook geen raad met de situatie. Om aandacht te krijgen, voor haar moeilije situatie, gaat zo`n kind ongewenst gedrag vertonen (zwartrijden, stelen, drugsgebruiken etc.)
Binnen een setting waar dit niet kan verschuift dit gedrag dan ook regelmatige naar zelfbeschadiging, ze vinden dat ze gestraft moeten word3en voor hun daden, ze minderwwardig zijn en geen plaats in de samenleving hebben.
Het valt ook niet mee wanneer je door volwasenen wordt mishandeld en daarna voor de daden van een ander (ouder) moet zitten.
Er is dus wel degelijk plek voor actie. Maak wel duidelijk dat je het uit zorg doet en een goede band mag en kan een ontwikkeling niet in de weg staan (makkelijk gezegt) realisser je dan dan dat die boosheid (mocht daar sprake van zijn) weer oplost op het moment dat zij doorheeft hoe e.e.a in elkaar zit. Relativeer die boosheid en blijf een open houding houden, nu ben je boos? oke? kan ik begrijpen maar we kunnen er over praten als en wanneer jij wilt.
Dan zeg je ik vind het rot....omdat je een goede band hebt.
Dit zou echter juist de reden moeten zijn, iemand die je nabij is wil je toch helpen en dat is niet altijd de leukste klus maar kan wel heel veel voldoening geven op de lange termijn.
Je kunt het haar ook vragen of haar ouders dat weten en dat jij het belangrijk vind dat ze het zegt, je zegt ook dat ze al hulp krijgt,niet ondenkbaar dat deze het wel weten.
Een kind kan beter een tijdje ongelukkig zijn (als het gaat om weer op de goede weg te komen)dan het leven tussen haar vingers te zien wegglippen door alles maar te laten gaan.
Veel sterkte!

het is beslist geen aanstellerij, maar een manier om om te gaan met de pijn die ze voelen.


gewoon praten dus

Ik zou zeker er met haar over praten, maar dan wel op een liefdevolle manier.
Ga dicht naast haar zitten, leg je arm om haar schouders en benader haar voorzichtig.
Als ze behoefte heeft om te huilen, laat haar dan huilen, want huilen werkt bevrijdend.
Wees er voor haar, zo kun je haar tot steun zijn.

Laat haar blijken dat je zorgen over haar maakt en vertel eerlijk dat je het vermoeden hebt dat ze zich snijdt en dat je ook ervoor had kunnen kiezen om dit via haar hulpverlener te gaan doen.En biedt anders aan samen met haar naar haar hulverlener te gaan omdit samen te vertellen.Maar aan de andere kant als je ontkent dat ze dit doet is het misschien verstandig om met een van haar hulpverleners te praten.Dit lijkt alsof het achter haar rug om is maar ik zie dat anders je maakt je zorgen over haar en hebt het beste met haar voor en daarom heb je dit gedaan.Succes.Zwijgen kan ook maar ik denk in deze situatie dat je dat niet moet doen.

je hebt zo'n goede band met haar dat je er niet met haar over kan praten?
dat klinkt als een tegenstelling.
laat jij nou de enige persoon in haar omgeving zijn die haar 'doorziet'.. wat zou ze thuiskomen als jij haar liet weten wat je weet!
ook zij wacht op verlossing.
haar armen staan voor bepaalde (onverwerkte) gevoelens. welke arm bekrast is, zegt al heel veel.
laat haar weten dat je het niet erg vind. dat je het accepteert.. ze voelt pijn in haar armen ZODAT ze die andere pijn (die veel erger is, zo lijkt het voor haar in ieder geval) niet HOEFT te voelen..

Dat de reden waarom mensen krassen of snijden velerlei zijn, valt al te lezen uit bovenstaande reacties.
Vaak is het ook zo dat deze mensen alleen nog op deze manier "iets"voelen en idd heel moeilijk om er mee op te houden.
Probeer het ter sprake te brengen idd, als ze je echt vertrouwd zal ze er wellicht over willen praten.
Ik zou niet achter haar rug om met de hulpverlening gaan praten....